Garip geldin Çolig’in toprağına rençber,sag safa geldin
Otuzüç aziz mevsimin sesini can kulağını verip dinledin
Bilenler bile göremedi senin gibi sonsuz alemin ışığını
Hoça germe çımunmı diye sarılan İkbal annenin ninnisiydin

Hep renkleri sorardın,sarı,tarlada biçilen ekin,sonbahar
Beyaz,suyun tadı,avuçlarını yıkadığın serinlik,yağan kar
Damarında kanının akışıydı kırmızı,yanan ateşin sesiydi,yar
Yeşil,dualara şüküre benzer,nimetlenen yaşamaktı,ilkbahar

Mazra Faki’den Afatlara kaç adımdır sayardın düzü yokuşu
Alnın açıktı yüzün ak,asi,kırgın mertliğinin gönlü toktu
Ne tek oldun ne de yük,kibirle kinle ayırmadın seni beni
Gelip gitmek içindir dediğin sır hayat,sevgisiz bomboştu

Diyar-ı İstanbul seccadende gördüğün rüyandı,nice nimete
Mevlaya perdesiz Kuran okurdun nam salan yetim yüreğinle
Okudu önce,yazdı altı nokta daktilona dokunan parmakların
Her dinleyenin yarası kanadı gurbette sazının tellerinde

Sendin çıra gibi yanan gönüllerin,dertlere derman hekimi
Türkülerin dile getirirdi feryada medet umanların halini
Wusfan’dan murat’a gülistana dönerdi
Dareyeni çotla dağında karlar erirdi
Sevdadan dertlenince yüzünde nur tazelerdi aftor çeşmesi

Heybetinin gölgesi düşerdi bir kürsü çektiğin kaldırımda
Çapakçur sağyer deresi fermanın gibi akardı Mirzana çıkan yolda
Sırdaşındı sırtını dönmeyen çolig dağlarının rüzgarları
Dostluğunun meskeniydi Genç caddesinden tut Aşağıçarşıya

Çok gün gördüm dünya her yerden birmiş dediğin kelepçendi
İnanmıştın yar öyle sevilir hayat kavgası böyle verilirdi
Tek dert tokluktan olsa diyerek dolaştıkça mapus avlusunu
Gömleğinden iki düğme açarak alırdın acıdan payına düşeni

Gurbet karanlıktan anladığındır diyerek gittin Almanya’ya
El ele düşmandı,uzaklığın sınırı yoktu sırat’ın nazarında
Göç eden kuşun kanadında açtı bir gül gibi boynunda muskan
Otuzüç mevsimin Ezo bırası,yine Rençber’sin kara toprakta.

MehmetEminBarslan Şiirleri